Projekty są zaprojektowane tak, aby były ukierunkowane na czas – mają początek i koniec. Terminy, daty końcowe, oszacowania czasu trwania to codzienne rozważania projektów. W naszych umysłach napędzanych rozsądkiem musimy wiedzieć, kiedy będą dostępne produkty i kiedy będzie można dokonać wdrożenia. Patrząc tylko przez pryzmat pragmatyczny – to wszystko ma sens. Czas jest nieodwracalnym zasobem i racjonalne wykorzystanie go stało się powszechnym wymogiem w współczesnych organizacjach.
Jednak prawda jest taka, że nie możemy naprawdę kontrolować czasu. Biorąc pod uwagę fakt, że tylko połowa zrealizowanych na świecie projektów jest “na czas” (źródło), warto to przeanalizować. Potrzebujemy nowego obiektywu, aby spojrzeć na planowanie. Obiektywu, który daj przejrzystości i pomoże okiełznać często narzucany samemu sobie plan, wprowadzając świeżą perspektywę i zmniejszając presję na wyniki skupione tylko na czasie.
Prawdą jest, że projekty są całkowicie uwikłane w ciągły bieg czasu. Jednak między początkiem a końcem projektu można wyróżnić trzy typowe wymiary czasu: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Sposób, w jaki postrzegamy te perspektywy czasowe, wpływa na wydajność projektu. Chociaż wydaje się to oczywiste, często zapominamy, że tę powszechną prawdę można zastosować do oceny ogólnego stanu projektu.
Coraz częściej żyjemy w czasach, gdy przeszłość nie determinuje przyszłości. Co więcej, teraźniejszość i przeszłość projektów są coraz mniej wiarygodnym zwiastunem ich przyszłości. Projekty mogą zostać przerwane, zmodyfikowane lub anulowane następnego dnia, nawet jeśli wydaje się nam, że wszystko idzie jak po maśle. Życie projektu może być pełne niespodzianek. Jeśli spojrzymy na tempo zmian w wielu branżach, oczekuje się coraz większej elastyczności, a gotowość do przyjęcia zmian musi stać się najlepszym przyjacielem projektu.
